Drukuj

Złote ręce z Chełmna

Profesor Ludwik Rydygier. 

Światowej sławy chirurg. W 1880 roku w swojej prywatnej klinice w Chełmnie ( nasze piękne szlakowe miasto, 778 kilometr szlaku) przeprowadził pierwszą na świecie operację częściowego wycięcia żołądka z nowotworem. Jego prywatna klinika w Chełmnie była wówczas najnowocześniejsza w całej Polsce pod zaborami. Słynna Klinika Uniwersytetu Jagielońskiego w Krakowie  była gorzej wyposażona od ówczesnej prywatnej kliniki Ludwika Rydygiera. Prof. Ludwik Rydygier stworzył szkołę chirurgii, określił nowe metody operacyjne, szczególnie w zakresie chorób przewodu pokarmowego i dróg moczowych. Wykształcił wielu wybitnych specjalistów w dziedzinie chirurgii, jak profesorowie Wehr, Herman, Kryński. Rydygier był autorem ponad 170 prac naukowych, często zmieniających sposób postępowania w chorobach chirurgicznych. Młody Ludwik uczył się w Pelpinie, później w Chojnicach, a w Katolickim Królewskim Gimnazjum w Chełmnie w roku 1869 zdał maturę i uzyskał świadectwo dojrzałości. Rodzice po sprzedaniu swojego majątku w Dusocinie, gdzie na świat przyszedł młody Ludwig , przeprowadzili się do Grabowa koło Starogardu Gdańskiego, a następnie do Chełmna. Dalsza edukacja młodego Rydygiera stanęła pod znakiem zapytania. Rodziców nie było stać na  wysłanie syna na studia medyczne. Młodego Rydygiera wspomogło finansowo Towarzystwa Pomocy Naukowej w Chełmnie , które przyznało mu stypendium na cztery lata w,  wysokości 100 talarów, później powiększone o 25 talarów. W tym samym roku, w którym uzyskał świadectwo dojrzałości poszedł na studia medyczne na Uniwersytet w Greiswaldzie (Gryfii). Po trzech latach spędzonych w Gryfii udał się na dalsze studia do Berlina i Strasburga. W 1873 roku powrócił do Gryfii, gdzie zdobył tytuł lekarza medycyny, w 1874 roku obronił doktorat z medycyny w zakresie chirurgii i położnictwa. Cztery lata później na Uniwersytecie w Jenie uzyskał habilitację. Podczas studiów w Gryfii wiedzę z zakresu chirurgii zdobywał u prof. Karola Huetera, który jeszcze po zakończeniu przez Rydygiera studiów czasowo zatrudniał go jako asystenta. 

W latach 1876 – 1877 Ludwik Rydygier odbywał praktykę lekarską w szpitalu klasztornym Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo w Chełmnie. W 1878 roku został zatrudniony w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu w Jenie na stanowisku wykładowcy i I asystenta. Pracował też przez kilka miesięcy w klinice prof. Billrotha we Wiedniu.

Wiosną 1874 roku Rydygier osiedlił się w Chełmnie. W 1875 roku poślubił Marię Borkowską, dzięki jej posagowi mógł zakupić grunt przy ulicy Dworcowej 9 w Chełmnie pod swoją przyszłą klinikę, której dał nazwę:

„Prywatna Klinika dla Chorób chirurgicznych, Chorób ocznych i kobiecych dra Rydygiera w Chełmnie"

Została ona otwarta 8 października 1878 roku. Okres chełmiński działalności doktora Ludwika Rydygiera wywarł ogromny wpływ na rozwój chirurgii w dziejach ludzkości.

 

 Jego sukcesy w Chełmnie zostały zauważone na całym świecie. Pobyt w Chełmnie był bardzo płodny w prace naukowe.  Powstało tu ich około 200, w tym najważniejsza pt. „Podręcznik chirurgii szczegółowej”, którą wydał w języku polskim, w 1886 roku. W klinice przyjmował rocznie ok. 2000 chorych, prowadził też tu zajęcia z chirurgii dla studentów. Bardzo mocno udzielał się społecznie. Został  członkiem Towarzystwa Pomocy Naukowej w Chełmnie. Wspierał finansowo naukę młodzieży polskiej, pamiętając, że w młodości uzyskane stypendium pozwoliło mu skończyć studia medyczne. Organizował i uczestniczył w wiecach w obronie języka polskiego w szkołach elementarnych w Chełmnie.

W 1887 roku został powołany na Katedrę Chirurgiczną w Krakowie i mianowany profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przed wyjazdem do Krakowa sprzedał swoją klinikę dr Leonowi Polewskiemu.

W 1889 roku Ludwik Rydygier zorganizował pierwszy Zjazd Chirurgów Polskich w Krakowie, w którym uczestniczyli chirurdzy ze wszystkich trzech zaborów. Zjazdy te odbywają się do dziś, co 2 lata, a w 1921 dały początek Towarzystwu Chirurgów Polskich. 

W 1899 roku objął kierownictwo nad reaktywowanym Wydziałem Lekarskim na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W bardzo szybkim czasie postawił również i lwowską chirurgię na europejskim poziomie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości współtworzył wydział lekarski na Uniwersytecie Poznańskim. Brał czynny udział w wojnie polsko-ukraińskiej, w tym w obronie Lwowa i w wojnie polsko-bolszewickiej. Jako szef sanitarny Armii Polskiej na Pomorzu w randze generała był organizatorem szpitali wojskowych. W Pucku, 10 lutego 1920 roku, uczestniczył w zaślubinach z morzem. Zmarł nagle na zawał serca 25 czerwca we Lwowie. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim, później jego grób został przeniesiony do Kwatery Dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa.   

 

 

 

 

Konsola diagnostyczna Joomla!

Sesja

Informacje o wydajności

Użycie pamięci

Zapytania do bazy danych