Profesor Ludwik Rydygier. 

Światowej sławy chirurg. W 1880 roku w swojej prywatnej klinice w Chełmnie ( nasze piękne szlakowe miasto, 778 kilometr szlaku) przeprowadził pierwszą na świecie operację częściowego wycięcia żołądka z nowotworem. Jego prywatna klinika w Chełmnie była wówczas najnowocześniejsza w całej Polsce pod zaborami. Słynna Klinika Uniwersytetu Jagielońskiego w Krakowie  była gorzej wyposażona od ówczesnej prywatnej kliniki Ludwika Rydygiera. Prof. Ludwik Rydygier stworzył szkołę chirurgii, określił nowe metody operacyjne, szczególnie w zakresie chorób przewodu pokarmowego i dróg moczowych. Wykształcił wielu wybitnych specjalistów w dziedzinie chirurgii, jak profesorowie Wehr, Herman, Kryński. Rydygier był autorem ponad 170 prac naukowych, często zmieniających sposób postępowania w chorobach chirurgicznych. Młody Ludwik uczył się w Pelpinie, później w Chojnicach, a w Katolickim Królewskim Gimnazjum w Chełmnie w roku 1869 zdał maturę i uzyskał świadectwo dojrzałości. Rodzice po sprzedaniu swojego majątku w Dusocinie, gdzie na świat przyszedł młody Ludwig , przeprowadzili się do Grabowa koło Starogardu Gdańskiego, a następnie do Chełmna. Dalsza edukacja młodego Rydygiera stanęła pod znakiem zapytania. Rodziców nie było stać na  wysłanie syna na studia medyczne. Młodego Rydygiera wspomogło finansowo Towarzystwa Pomocy Naukowej w Chełmnie , które przyznało mu stypendium na cztery lata w,  wysokości 100 talarów, później powiększone o 25 talarów. W tym samym roku, w którym uzyskał świadectwo dojrzałości poszedł na studia medyczne na Uniwersytet w Greiswaldzie (Gryfii). Po trzech latach spędzonych w Gryfii udał się na dalsze studia do Berlina i Strasburga. W 1873 roku powrócił do Gryfii, gdzie zdobył tytuł lekarza medycyny, w 1874 roku obronił doktorat z medycyny w zakresie chirurgii i położnictwa. Cztery lata później na Uniwersytecie w Jenie uzyskał habilitację. Podczas studiów w Gryfii wiedzę z zakresu chirurgii zdobywał u prof. Karola Huetera, który jeszcze po zakończeniu przez Rydygiera studiów czasowo zatrudniał go jako asystenta. 

W latach 1876 – 1877 Ludwik Rydygier odbywał praktykę lekarską w szpitalu klasztornym Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo w Chełmnie. W 1878 roku został zatrudniony w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu w Jenie na stanowisku wykładowcy i I asystenta. Pracował też przez kilka miesięcy w klinice prof. Billrotha we Wiedniu.

Wiosną 1874 roku Rydygier osiedlił się w Chełmnie. W 1875 roku poślubił Marię Borkowską, dzięki jej posagowi mógł zakupić grunt przy ulicy Dworcowej 9 w Chełmnie pod swoją przyszłą klinikę, której dał nazwę:

„Prywatna Klinika dla Chorób chirurgicznych, Chorób ocznych i kobiecych dra Rydygiera w Chełmnie"

Została ona otwarta 8 października 1878 roku. Okres chełmiński działalności doktora Ludwika Rydygiera wywarł ogromny wpływ na rozwój chirurgii w dziejach ludzkości.

 Jego sukcesy w Chełmnie zostały zauważone na całym świecie. Pobyt w Chełmnie był bardzo płodny w prace naukowe.  Powstało tu ich około 200, w tym najważniejsza pt. „Podręcznik chirurgii szczegółowej”, którą wydał w języku polskim, w 1886 roku. W klinice przyjmował rocznie ok. 2000 chorych, prowadził też tu zajęcia z chirurgii dla studentów. Bardzo mocno udzielał się społecznie. Został  członkiem Towarzystwa Pomocy Naukowej w Chełmnie. Wspierał finansowo naukę młodzieży polskiej, pamiętając, że w młodości uzyskane stypendium pozwoliło mu skończyć studia medyczne. Organizował i uczestniczył w wiecach w obronie języka polskiego w szkołach elementarnych w Chełmnie.

W 1887 roku został powołany na Katedrę Chirurgiczną w Krakowie i mianowany profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przed wyjazdem do Krakowa sprzedał swoją klinikę dr Leonowi Polewskiemu.

W 1889 roku Ludwik Rydygier zorganizował pierwszy Zjazd Chirurgów Polskich w Krakowie, w którym uczestniczyli chirurdzy ze wszystkich trzech zaborów. Zjazdy te odbywają się do dziś, co 2 lata, a w 1921 dały początek Towarzystwu Chirurgów Polskich. 

W 1899 roku objął kierownictwo nad reaktywowanym Wydziałem Lekarskim na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W bardzo szybkim czasie postawił również i lwowską chirurgię na europejskim poziomie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości współtworzył wydział lekarski na Uniwersytecie Poznańskim. Brał czynny udział w wojnie polsko-ukraińskiej, w tym w obronie Lwowa i w wojnie polsko-bolszewickiej. Jako szef sanitarny Armii Polskiej na Pomorzu w randze generała był organizatorem szpitali wojskowych. W Pucku, 10 lutego 1920 roku, uczestniczył w zaślubinach z morzem. Zmarł nagle na zawał serca 25 czerwca we Lwowie. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim, później jego grób został przeniesiony do Kwatery Dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa.